Broga®, wat is dat nu weer?

broga

 

Altijd als ik een yogales bijwoon (of er een geef), valt het me weer op dat er zo weinig mannen meedoen. In een groep van twintig deelnemers misschien één of twee heren. Hoe kan dat? Ik denk dat het vooral berust op een paar misverstanden.

Flexibiliteit

Doorgaans zijn  mannen minder lenig dan vrouwen, met name in de onderrug, de heupen en het bekken. En omdat veel mensen denken dat je lenig moet zijn om aan yoga te doen – misverstand! – lopen veel mannen in een wijde boog om de yogaschool heen.

Zweverig

Nog een misverstand: yoga is zweverig – en dus meer iets voor vrouwen. Veel mannen hebben het angstbeeld dat ze in de wierooklucht mantra’s moeten gaan zingen met de yogajuf. Begrijpelijk dat ze dan toch liever kiezen voor een uurtje spinning in de sportschool of lekker hardlopen in de frisse lucht.

Mannelijke kant

Veel vrouwelijke yogadocenten (maar ook mannelijke!) benaderen yoga op een vrouwelijke manier: de nadruk ligt op zachtheid, het moet vloeiend en sierlijk zijn. Dat geeft mannen het gevoel dat ze hun mannelijke kant moeten verbergen, terwijl menige yogales juist wel wat mannelijke energie kan gebruiken.

Broga®

In de VS hebben ze het antwoord op dit probleem. Hier wordt mannenyoga in de markt gezet als een compleet nieuwe vorm van yoga: Broga®, een samentrekking van ‘bro’ (brother) en ‘yoga’.

Voor Nederlandse begrippen misschien wat overdreven, zeker die merkregistratie (het is wel Amerika!). Maar een prima idee: echt inspelen op de yogabehoeften van mannen. Dat doen we bij Yogaya ook. Elke zondag om 11 uur geeft Chris Kleinschmidt een les speciaal voor mannen.

Thuiskomen bij jezelf

Waarom? Omdat mannen een andere energie hebben, omdat mannen fysiek anders zijn, en omdat mannen vaker behoefte hebben aan meer uitdagende oefeningen. Veel mannen blijken zich ook beter te kunnen concentreren als ze onder elkaar zijn en dat versterkt de ervaring van yoga. In essentie is het net als de andere yogavormen, ’thuiskomen bij jezelf’, maar de weg ernaartoe is meer afgestemd op de beleving van mannen.

En bij ons heet het geen Broga®, maar gewoon mannenyoga.

Wat weerhoudt ons om te ‘voelen’?

6260660669_871f26880a_o

Mijn vorige blog ging over de ‘de kunst van het afstemmen’, maar wat maakt afstemmen op je lichaam en je voelend vermogen nu eigenlijk een kunst? Is het niet zo dat we hier van nature mee worden geboren en het dus altijd al doen?

Om deze vraag te beantwoorden, wil ik je vragen of je bij het lezen van deze zin je billen op de stoel voelt of je voeten op de grond. Waarschijnlijk voelde je ze pas na het lezen van de vorige zin en werd je er opeens van bewust dat er billen en voeten zijn.

Blijkbaar is het lastig om ons lichaam te voelen wanneer de aandacht gericht is op iets anders, zoals bijvoorbeeld ons werk of het lezen van deze blog. We moeten dan bewust de aandacht op het lichaam richten om het ook te kunnen ervaren en te voelen. Dat doen we bijvoorbeeld ook in een yogales.

Als we dat doen ontdekken we opeens dat er spanning is in de schouders of dat het lichaam stijf is geworden en wil bewegen. Of juist erg moe is en wil rusten.

 

Waar is je aandacht?

Vaak laten we het echter na om het lichaam bewust te voelen en te ervaren, doordat onze aandacht naar zoveel verschillende zaken uitgaat. Als ik het bij mezelf naga, merk ik dat mijn aandacht voornamelijk bij mijn gedachten en zintuigelijke waarnemingen verblijft. Met dat laatste bedoel ik dat ik vaak bezig ben met wat ik zie, hoor, ruik, proef of aanraak. Wanneer mijn aandacht bij mijn gedachten is, merk ik dat ik veelal bezig ben met zaken die al zijn gebeurt of die nog moeten plaatsvinden. Het is interessant om dat ook eens bij jezelf na te gaan, door een bepaalde tijd goed op te letten waar je aandacht naar toe gaat.

Uitgaande van mijn eigen ervaring, raakt mijn aandacht doorgaans dus gevangen in het denken en de dingen die ik waarneem. Dit maakt dat het op die momenten lastig is om te voelen hoe het met me is en wat er op dat moment in me leeft.

Je kunt je natuurlijk afvragen of het dan belangrijk is om te voelen hoe het met je is en ik durf daarover te stellen; het is cruciaal, want het is een onderdeel van wie je bent. Als je een onwillekeurig persoon hier naar zou vragen, dan is de kans groot dat deze persoon aangeeft dat hij/zij zoveel mogelijk zichzelf wil zijn. Jij toch ook?!

 

Het vluchten van ons gevoel

Maar…doet dat antwoord wel recht aan de werkelijkheid? Want zoals zojuist beschreven zijn we vaak maar een deel van onszelf, waarbij we vooral verbinding hebben met ons hoofd en maar relatief weinig met ons lichaam en ons gevoel. Hoe volledig onszelf zijn we dan eigenlijk?

Ik durf hierbij nog eens stap verder te gaan…in mijn ogen doen we namelijk bewust ons best om niet te hoeven voelen. Omdat we bang zijn om op ons gevoel te vertrouwen en moeite hebben te accepteren wat ons gevoel ons wil vertellen.

Mogelijk roept deze stelling weerstand bij je op of herken je het direct. Laat ik er in ieder geval een paar voorbeelden bij geven.

  • Je hebt een pittige dag op het werk gehad en komt moe en leeg thuis. Wat ga je doen? Gooi er een paar bakken koffie tegenaan en ga je weer door? Of pak je zo snel mogelijk je smart phone om te Facebooken, ga je achter je labtop zitten om te surfen, of zet je de TV aan? Samen met een zak chips, met het idee om even te ontspannen en te genieten van iets lekkers.
  • Je merkt dat je onrustig bent. Wat ga je doen? Ga je net zo lang sporten totdat je uitgeput bent en weer rust in je hoofd hebt? Spreek je met vrienden af om voldoende afleiding te hebben en daardoor de onrust niet meer te hoeven voelen?
  • Je hebt ruzie gehad met je partner. Wat ga je doen? Je voleten aan pizza, sigaretjes roken of met je vrienden flink zuipen in de kroeg?

Het zijn zomaar een paar voorbeelden, misschien herken je ze en misschien ook niet. Waar het mij om gaat is dat we regelmatig op zoek zijn naar prikkels om niet te hoeven voelen wat er is. Activiteiten die onze aandacht gevangen houden en onze sensitiviteit afstompen.

Het is in mijn ogen ook begrijpelijk dat we deze tactieken toepassen, aangezien we in een wereld leven waar zo veel prikkels op ons afkomen, dat de verwerkingstijd tekort schiet. We moeten iets doen om in die storm van prikkels te blijven staan. Dus sluiten we ons vermogen om te voelen gedeeltelijk af en vertrouwen we op ons hoofd om de storm aan prikkels te ordenen en te controleren.

Alhoewel het begrijpelijk is, vind ik het wel jammer dat we daarmee een belangrijk deel van ons potentieel, van wie wij zijn, afsluiten. Het resulteert in mensen die ik tegenkom in mijn coaching en realiseren dat ze hun hele leven een deel van zichzelf hebben gemist en vergeten zijn hun gevoel te laten meespelen in hun belangrijke levenskeuzes. In de extreme gevallen zijn ze verleerd überhaupt te voelen wat er in hun leeft. Telkens heeft hun gevoel de deksel op zijn neus gekregen en op een gegeven moment blijft het maar in de schaduw wegkwijnen.

Sla niet die weg in! Wordt wakker en besef je dat je een voelend wezen bent. Waardeer en vertrouw erop wat je gevoel jou te vertellen heeft. Ook als dat je ongemakkelijk of verdrietig maakt. Veroordeel je gevoel niet, als het niet is zoals je wilt, maar gebruik het als kompas om te zijn wie je bent!

Chris Kleinschmidt

Finding your inner selfie

04zINSTGRAM1-articleLarge-300x199

 

Vorig jaar werd ‘selfie’ door Van Dale gekozen tot woord van het jaar. Voor wie dat echt nog niet wist: een selfie is een foto die je met je telefoon van jezelf maakt. En vervolgens deelt via social media, vooral via Instagram.

Narcisme

Ook in de yogawereld zijn selfies populair. Er zijn veel yogi’s die de wereld laten weten wat ze kunnen: kijk mij eens met mijn mooie lijf in deze hippe yogakleren deze ontzettend moeilijke houding doen! Paradoxaal. Want is het doel van yoga niet juist om het ego niet aan te spreken? Je naar binnen te keren? Hoe valt dat te rijmen met dit tamelijk narcistische exhibitionisme?

Mystieke gymnastiek

Het komt doordat yoga inmiddels een industrie geworden is waarin heel veel geld valt te verdienen, zie ook dit mooie artikel in de Huffington Post. Yoga is hip en hot, en daar wil iedereen een graantje van meepikken. De scholen schieten als paddenstoelen uit de grond, en je kunt jezelf binnen een paar weken laten opleiden tot yogadocent. Dat levert docenten op die nog niet klaar zijn om ‘echte’ yoga te onderwijzen. Docenten die nog wat meer filosofische kennis hadden moeten opdoen, of wat meer zelfreflectie zouden kunnen gebruiken. Zo verwordt yoga, een levenswijze, tot een soort gymnastiek met een mystiek tintje.

Mooie billenyoga

Bij dit soort yoga ligt de nadruk op uiterlijk; zo kun je lessen volgen voor sterkere armen, voor een krachtige ‘core’ en er zijn zelfs ‘Yoga voor mooie billen’-lessen. Natuurlijk, wie wil er geen mooie billen. Met die wens is niets mis. Maar daarvoor kun je toch gewoon naar de sportschool? Ik denk dat de yogaselfiecultuur hieruit is voortgekomen.

Een glimp van de stilte

Dat is jammer, maar laten we het niet te hard veroordelen. Want het is altijd goed als mensen zich bezighouden met yoga, ook al is het for the wrong reasons. Wie weet vang je tijdens een ‘oppervlakkige’ yogales toch een glimp op van de stilte aan de binnenkant. En die glimp kan het begin zijn van je yogapad.

Gilleske Kreijns

De kunst van het afstemmen

o-MINDFUL-MEDITATION-facebook

Ik geef yogalessen, maar daarnaast coach ik ook veel mensen van commerciële bedrijven. Laatst had ik een tweedaagse met een nieuwe groep mensen die deelnemen aan een intensief ontwikkeltraject van negen maanden. Een van de deelnemers bleek vast te lopen in zijn energiebalans. Feitelijk ging 100% van zijn energie naar zijn werk en door over zijn grenzen te gaan had hij ook nog 20% voor zijn gezin over en 10% voor zijn sport. Ergens voelde hij wel dat dit geen houdbare situatie was, maar zijn aanpak om eruit te komen was: nog iets harder werken, nog iets meer zijn best doen.

Alsof je al in de zesde versnelling zit en naar de zevende versnelling wilt opschakelen. Maar die blijkt er niet te zijn…

Terwijl ik zijn verhaal aanhoorde, herkende ik mezelf van acht jaar geleden. Ik deed toen precies hetzelfde en geloofde ook dat harder werken mij uit mijn benarde situatie zou helpen. Het bleek niet zo te zijn en ik kwam opgebrand een aantal maanden thuis te zitten. Geen leuke periode, maar wel een tijd die een nieuwe beweging bij mezelf inluidde. Een beweging naar afgestemd leven.

De ruiter en het paard

Tot het moment dat ik uitviel, was mijn lichaam iets wat het gewoon moest doen. Mijn acties en handelen stemde ik af op de doelen die ik met mijn hoofd stelde. Wilskracht was mijn strijder die de doelen voor mij ging realiseren. Het paard waar mijn strijder op zat was mijn lichaam. Omdat de strijder wilde overwinnen, voerde hij zijn paard telkens weer naar een nieuwe strijd (lees: doel). En hoewel het paard trouw en sterk was en zijn meester zo goed mogelijk waar die wilde gaan, spraken paard en ruiter een andere taal. Ze hadden andere drijfveren. Terwijl de strijder succes nastreefde en en bij iedere overwinning alweer aan de volgende dacht, streefde het paard naar vrede en rust en leefde het in het moment. De strijder vergat voor het paard te zorgen en in het heetst van de strijd zakte zijn paard in elkaar door complete uitputting en de strijder ging roemloos ten onder.

Kortom, ik vertrouwde erop dat mijn wilskracht alles wel zou oplossen, maar besefte niet dat diezelfde wilskracht niet kon gedijen zonder een gezond en fit lichaam. Mijn lichaam had al meerdere keren op verschillende manieren aangegeven dat het iets nodig had, maar ik liet het na naar mijn lichaam te luisteren. Hoe kon ik mijn trouwe vriend, die elke dag weer klaarstond om mij te dienen, toch zo behandelen?!

Misschien klinkt dit voorbeeld wat dramatisch en toch zie ik hetzelfde op verschillende manieren elke dag om me heen gebeuren. Mensen die vijf kilo per maand willen afvallen; die avonden en weekenden doorwerken om een door anderen gestelde deadline te halen; die ‘s avonds laat naar bed gaan omdat ze een film willen afkijken, ondanks dat ze erg moe zijn. In welke mate is dit afgestemd op hun lichaam?

Denken vs. voelen

Afstemmen gaat echter ook verder dan alleen het lichaam. Mensen die bedenken dat ze de hele familie met kerst moeten zien; die bedenken dat hun relatie gewoon goed is, die bedenken dat hun huis altijd perfect schoon moet zijn. In welke mate kunnen zij eerlijk zijn en voelen wat er is?

Hoe kunnen wij dus weer de relatie met ons lichaam en voelend vermogen herstellen? Een balans vinden tussen wat ons hoofd bedenkt (verlangt, voorziet) en wat er op dit moment in ons leeft (gevoelens, lichamelijke ervaringen).

Dit is de lange weg die ik nog altijd bewandel. Yoga helpt mij daarbij, door bewust te zijn van wat er nu is en daar mijn acties en doelen op af te stemmen. Door het leven te accepteren zoals het nu is, met alle leuke en minder leuke dingen. Vaak lukt dit ook nog niet, maar mijn leerlingen en de mensen die ik coach helpen mij te herinneren.

Chris Kleinschmidt coacht werknemers van grote multinationals en is yogadocent bij Yogaya Yogaschool in Utrecht.

 

Waarom geen mannenyoga…?!

 

Ken je dat gevoel…?! Dat gevoel wat je bekruipt als je bent overgehaald om yoga te proberen (want ach, het is tegenwoordig toch niet zo suf meer) en je belandt in een groep vol vrouwen die zich in allerlei houdingen wurmen terwijl jij met je knieën tot de oren in de kleermakerszit helse pijnen uitstaat?

En terwijl je de pijn verbijt staat er een lief, maar lijzig typje voor de groep die je met zachte stem influistert “…dat alles er mag zijn en dat je gewoon mag ontspannen…”. Een behoorlijk uitdagend advies voor de meeste mannen, voor wie presteren net zo natuurlijk is als ademhalen

De kans is dus ook groot dat je als man tijdens de yogales in de war raakt en je oncomfortabel voelt. Je concentratie neemt af, je ogen gaan even open en voor je het weet ben je als man alweer meer bezig met de vrouwenlichamen die je omringen dan de yoga waar je voor jezelf voor was gekomen.


Verschillen in de uiterlijke vorm

Ik kom dan ook veel mannen tegen die na zo’n poging toch weer besluiten de sportschool in te duiken of voor een meditatiegroep te gaan, waar het aandeel mannen over het algemeen hoger is. Persoonlijk vind ik dat jammer, omdat yoga ook aan mannen net zoveel te bieden heeft. Mijn overtuiging is dat veel meer mannen aan yoga zouden doen als de vorm wat anders zou zijn.

Wat ik duidelijk wil maken is dat er verschillen zijn tussen mannen en vrouwen, die zich uiten in gedrag, communicatie, werk en dus ook in…yoga. Ik geloof dat onze essentie gelijk is, onze ziel, goddelijke vonk of hoe je het ook maar wilt noemen. Maar onze aardse expressie van deze ziel verschilt wel degelijk. Dat zien we terug in ons uiterlijk, onze persoonlijkheden en gedrag. Je zou dit de uiterlijke wereld kunnen noemen. Dit betekent dus dat mannen verschillen van vrouwen in hoe zij yoga ervaren en benaderen.

Vanuit de yogafilosofie, waarin ik ook ben opgeleid, zou deze hele blog een zinloze exercitie zijn. Yoga gaat tenslotte om ‘zijn’. Het is een pad naar binnen, naar je innerlijke wereld, waarbij man- of vrouw-zijn niet meer van belang is. Ik geloof dat dit waar is en toch ben ik ook van mening dat de eerste stapjes op het yogapad worden gemaakt in de uiterlijke wereld. En daar zijn die verschillen wel degelijk van belang.

Anders gezegd, we leven in een wereld waarbij onze aandacht voornamelijk in de uiterlijke wereld vertoeft. Op het moment dat ik een yogaschool inloop verschuift die aandacht niet in een keer naar de innerlijke wereld. Sterker nog, daar gaan jaren van oefening en ervaring overheen. In die zin heb je dus te maken met de uiterlijke wereld – en dus de verschillen tussen mannen en vrouwen – als je op dat yogamatje gaat zitten. Waarom dan niet de kwaliteiten van het mannelijke en het vrouwelijke erkennen en benutten, zodat het pad naar binnen gemakkelijker wordt belopen?!

 

‘Mannelijke kwaliteiten’ in yoga

Waarom dus geen mannenyoga?! De essentie is hetzelfde, maar de vorm is anders. Dit betekent niet dat mannenyoga vooral gaat om presteren, zoals bij sommige ‘broyoga’ die je tegenkomt. Het gaat erom de mannelijke kwaliteiten aan te spreken en die in te zetten om naar binnen te keren. Alleen al het feit dat er alleen mannen in de groep zitten en dat een mannelijke yogadocent lesgeeft, maakt al een groot verschil in hoe je de yoga ervaart. Voor andere verschillen kun je denken aan andere houdingen, een andere duur waarin ze worden aangehouden en een andere snelheid waarmee de houdingen worden uitgevoerd.

Om werkelijk een goed beeld te krijgen van wat mannenyoga inhoudt is het van belang je te verdiepen in wat de mannelijke kwaliteiten zijn. Let wel, met mannelijke kwaliteiten bedoel ik niet het stereotype in onze maatschappij. Bij het maatschappelijk concept van mannen denk je aan: sterk, stoer, hard, presteren. Als er in de yoga over mannelijke kwaliteiten wordt gesproken, gaat het over subtielere kwaliteiten; kracht, gerichtheid, aanwezigheid, stilte, leegte, toewijding, dienend.

Ik heb deze blog geschreven om iets meer achtergrond te geven over het WAAROM van mannenyoga, maar kom vooral zelf ervaren wat mannenyoga je kan brengen, want yoga gaat bovenal over ervaren. Je bent van harte welkom bij de yogalessen die ik geef bij Yogaya, in Utrecht.

Chris Kleinschmidt – Yogadocent Yogaya